Honderdjarige Toon Brunninkhuis uit Hezingen geniet nog steeds van elke dag

Uitgebreide veestapel

Toon Brunninkhuis is geboren en getogen op het oude Erf Brunninkhuis, het huidige Hoeve Springendal. Het boerengezin, dat twaalf kinderen telde, hield er koeien, kippen varkens en schapen. Vanaf zijn jonge jaren hielp Toon mee in het bedrijf. Zoals destijds gebruikelijk was, nam zijn oudste broer het familiebedrijf over. “Van mijn ouders kreeg ik midden jaren vijftig een stuk grond met drie koeien”, blikt hij terug. “Ik bouwde er een woning bij waar ik na mijn huwelijk met Annie Bekhuis introk. We kregen vijf kinderen en samen runden we het boerenbedrijf.” In de loop der jaren breidden ze de veestapel uit met nog meer koeien en tweehonderd kippen. “Voor de eieren”, verduidelijkt Toon. “Later kwamen er nog ‘s tweehonderd varkens en ook schapen bij.”

Slimme varkens

De varkens nam hij mee naar de veemarkt in Tubbergen. Hij lacht als hem een anekdote te binnenschiet. “Na het scheiden van de markt gingen we als boeren samen een borrel drinken”, memoreert Toon. “Kom ik terug bij de wagen, zie ik dat ze mij een paar ‘slimme varkens’ hadden ingeladen. Beesten die geen mens wilde hebben. Wat ik ermee gedaan heb? Meenemen naar Hezingen natuurlijk. Je laat die beesten toch ook niet los op straat? Lach maar, ik zat er mooi mee. Maar het is allemaal goed gekomen hoor.”

Nachtelijke avonturen

Zittend aan de keukentafel blikt Toon, naast vader tevens opa en overgrootvader van respectievelijk dertien kleinkinderen en negen achterkleinkinderen, terug op zijn honderd levensjaren. “Als je zo oud wordt, heb je aardig wat meegemaakt”, spreekt hij uit ervaring. “Uiteraard ook mooie en spannende dingen. Ik weet nog dat er tijdens de Tweede Wereldoorlog Canadese en Amerikaanse soldaten verbleven vlakbij ons huis. Zij hadden sigaretten. Die ruilden we met hen voor eieren.”

Dat was echter niet de enige handel die de oorlogssituatie met zich meebracht. Met een aantal mannen vormde hij een groep paardensmokkelaars. “Aan de grens met Duitsland ruilden we grote paarden voor kleine. Omdat ik de enige was die op een vreemd paard durfde te rijden, reed ik vooruit om te zien of de kust veilig was.” In het holst van de nacht was dat lastig te bepalen. Daarom was met boeren in de nabije omgeving een code afgesproken. Toon: “Wanneer er bij die boeren een wit laken aan de waslijn hing, dan was het mis. Hing er geen laken, dan was de kust veilig.”

Paardenliefhebber in hart en nieren

De liefde voor paarden loopt als een rode draad door zijn leven. Voordat de trekker z’n intrede deed, verrichtte Toon het boerenwerk met behulp van paarden. “Dat is wel een voordeel van tegenwoordig, dat er trekkers zijn. Paarden zijn fantastisch als hobby. Maar voor agrarisch werk erg arbeidsintensief.” In zijn vrije tijd nam hij als springruiter deel aan concoursen en maakte naam en faam als paardenfokker. Friese paarden zijn favoriet. “Twee dagen voor mijn honderdste verjaardag moest ik afscheid nemen van mijn laatste paard”, vertelt Toon. “Een nieuwe eigenaar zorgt er nu voor. De verzorging was voor mij niet meer te doen. Heel jammer maar ’t is niet anders.”

Op vakantie? Liever rust, natuur én koffie in Hezingen

Tot en met oktober vorig jaar reed hij nog in zijn auto. Op zijn eigen erf rijdt hij nog wel op zijn trekker. Hij houdt het erf zoveel mogelijk zelf schoon en is graag bezig met alles wat groeit en bloeit. Want stilzitten is niks voor ‘Brunninkhoes Toon’. Verre reizen maken evenmin. Vakantie vierde de honderdjarige het liefste op eigen terrein. “Op vakantie? Ik kon de uren wel tellen”, zegt hij afkeurend. “Al ging ik wel met plezier naar het Sauerland. Verder niet. Ik ben zelfs nog nooit in Amsterdam geweest. Wat heb ik daar te zoeken? Sommige mensen willen het liefst de hort op.Laat mij maar lekker thuis in Hezingen. Hier heb ik alles wat ik wensen kan. Rust, natuur én koffie.”