Algemeen
Feest in ’t Eschhoes in Vasse
Eerste Dorpshuiskamer in de gemeente Tubbergen bestaat tien jaar
VASSE - Het kloppende hart van ’t Eschhoes. Zo omschreef wethouder Hilde Berning de Dorpshuiskamer in Vasse. De sociaal-maatschappelijke dorpsvoorziening werd tien jaar geleden opgericht. Het tweede lustrum werd afgelopen woensdag gevierd tijdens een gezellige ochtend. Deelnemers en vrijwilligers genoten er van toespraken, gedichten, liedjes en uiteraard een hapje en een drankje.
Samen doen
De Dorpshuiskamer is na een decennia een begrip in Vasse. Het aantal deelnemers is er al jaren stabiel. “We kunnen wel stellen dat de Dorpshuiskamer een unieke, voorliggende voorziening is die inmiddels al tien jaar draait”, zegt Ine Bonke samen met Fons Nijhuis de oprichter. “Een grote groep vrijwilligers is er actief. Die zijn enorm waardevol. Het bestuur is hierbij faciliterend en ondersteunend. We moeten het samen doen.”
Dat gebeurt tot op de dag van vandaag nog altijd, voor en in de Dorpshuiskamer. Met het tinnen jubileum in het verschiet ontstond er spontaan het idee om een boog met roosjes te maken. De boog prijkt deze woensdag sierlijk voor het drukbezochte en versierde Eschhoes.
Alleen maar lachende gezichten
Nadat voorzitter Johan Parent de aanwezigen woensdagochtend van harte welkom heeft geheten, neemt wethouder Hilde Berning het woord. “Het tienjarige bestaan is een gelegenheid om bij stil te staan”, spreekt ze tot de gasten. “De boog voor ’t Eschhoes, in de vorm van een hart, staat symbool voor wat jullie hier doen. Het aanvankelijke doel; elkaar laagdrempelig ontmoeten, samen koffie drinken en activiteiten ontplooien is meer dan gehaald.
De Dorpshuiskamer is niet meer weg te denken uit Vasse. Van bloemschikken, bowlen, biljarten en jeu de boulen tot open eettafels en schilderen. Hier en van hieruit gebeurt het. En wat ik zo mooi vind: je ziet hier alleen maar lachende gezichten. Daar zijn we als gemeente ook heel blij mee”, meldt ze stellig. “Samen delen we de zorg voor ontmoeting en vitaliteit. En ie heurt nog mangs wat. Dus houd dat hart kloppend met elkaar.” De wethouder sluit haar lovende woorden af met een verzoek om een applaus voor alle vrijwilligers, ‘zij verzetten al het werk’, en de deelnemers, ‘zonder hen hebben de activiteiten geen zin’.
‘Te jong voor de Dorpshuiskamer? Onzin!’
Ook vaste deelneemster Mila Houwing is blij met de eerste Dorpshuiskamer in de gemeente Tubbergen. “In het begin zei ik dat ik er niet elke week naartoe zou gaan” zegt ze, zittend aan een lange tafel. “Ondertussen doe ik dat wel. Waarom niet? Het is hier gezellig, je hoeft niets.” Houwing zou graag zien dat nog meer Vassenaren die nu nog niet komen, de Dorpshuiskamer weten te vinden. “Ik hoor ze weleens zeggen: ‘daar ben ik veel te jong voor’. Onzin!”, vindt ze. “Moet je dan eerst negentig worden voordat je hier komt? Neem dus gewoon ‘s iemand mee. En ook leuk: als je jarig of ziek bent, ontvang je een kaartje.”
Herkenning alom
Na de toespraken is het tijd voor andersoortig vermaak. Dat is dorpsgenoten Monique Veldscholten en Sanne Grootelaar wel toevertrouwd. Samen brengen zijn een ode aan de rollator en aan ‘oma’s schort’. Gasten knikken en lachen wanneer ze uitspraken en situaties herkennen. En dat is regelmatig. Het gedicht ‘Het Bankje’ gemaakt en voorgedragen door André Oude Luttikhuis, mag daarna eveneens rekenen op veel waardering. Aansluitend zingen de aanwezigen samen een lied waarna het tijd is om gezellig na te praten en herinneringen op te halen. Vanzelfsprekend in de Dorpshuiskamer van Vasse.
